Στη Δέλτα της γειτονιάς σας

Μετά από προτροπή του Άγγελου, φωτογράφησα στιγμές από την ασήμαντη καθημερινότητα μου. Το σενάριο γνωστό... είσαι σπίτι και λιγουρεύεσαι μια τρελλιάρικη γεύση παγωτού ή συνειδητοποιείς ότι τελειώνει το χαρτί υγείας και σηκώνεσαι από τον καναπέ, πετάς κάτι πρόχειρο πάνω σου και κατεβαίνεις τους τέσσερις ορόφους για να πέσεις πάνω σε αθλητικούς τύπους που πάνε για το τρεξιματάκι τους στο ποτάμι. Ευτυχώς τα παληκάρια στο Dmitri's τρώνε τα χταποδάκια τους, οπότε δε νιώθεις τόσες τύψεις που σούρθηκες μέχρι κάτω γιατί σε έτρωγε να φας παγωτάκι με κομματάκια brownie και chocolate chip cookie.

Περπατώντας λοιπόν τα δύο τετράγωνα δρόμο, χαζεύω τον καθαρό ουρανό και συμφωνώ με τον εαυτό μου ότι κάποια μέρα πρέπει να ξαναρχίσω και εγώ το τρέξιμο, ενώ ταλαντεύομαι ανάμεσα στο cherry garcia και το half baked cookie dough.

Αυτό που βλέπετε λοιπόν το τετραόροφο, είναι το σπίτι μου τα τελευταία δύο χρόνια. Από κάπου εκεί επάνω σας γράφω τώρα αυτό το post, ενώ χαζεύω τα σχέδια του ουρανού την ώρα της δύσης. Για να επιστρέψω όμως στην αφήγηση, περνάς το Lutecia cafe, που τέτοια ώρα είναι κλειστό αλλά τα Σαββατοκύριακα με λιακάδα είναι περικυκλωμένο από τραπεζάκια με παρέες και τα σκυλάκια τους, πίνοντας το latte τους και τσιμπολογώντας το quiche της ημέρας. Μετά το σταγνωκαθαριστήριο των κινέζων με τη φωτογραφία της νύφης από τα 80's, το κρεοπωλείο που είναι "halal" (που σημαίνει ότι η προετοιμασία των κρεάτων συμφωνεί με τις επιταγές της μουσουλμανικής θρησκείας) και τέλως το μικρό ανθοπωλείο.

και φτάνεις στο μπακάλικο της γειτονιάς... Ένα από τα αγαπημένα μου σημεία είναι το μεγάλο ξύλινο βαρέλι με πίκλες Dietz & Watson. 99¢ η πίκλα.
Προχωράς στο στενό διάδρομο και βρίσκεσαι μπροστά στις στοιβασμένες σαλτσούλες BBQ. Γιατί αν υπάρχει πεμπτουσία στην Αμερικάνικη κουζίνα, τότε είναι με μορφή τετράποδου που βρήκε το δρόμο του προς τη σχάρα... :)
Προσπερνάς λοιπόν την ανανά, την παπάγια και το μάνγκο και αφήνεις τα τροπικά φρούτα για τις μέρες που θα αρχίσεις και το τρέξιμο....Και κάπως έτσι φτάνεις στο μαγικό διάδρομο με το φυστικοβούτυρο και τη Nutella. Περιμένω τη μέρα που θα βρω στο ράφι τη Μερέντα του Παυλίδη, αλλά για την ώρα παρηγοριέμαι τσιμπώντας το πουράκι Caprice που περιστασιακά βρίσκω στο ράφι. Φυσικά το φυστικοβούτυρο κυβερνά τούτο τον τόπο, καθώς όλο το κάτω ράφι είναι γεμάτο με φυστικοβούτυρο (έρχεται σε δύο μόνο μορφές, creamy και crunchy). Και η βασική του χρήση είναι στο peanut butter & jelly sandwich (κοινώς PBJ) που δεν είναι τίποτα άλλο από δύο φέτες ψωμί, μία αλιμένη με φυστικοβούτυρο και η αλλη με μαρμελάδα από μια ποικιλία σταφύλια που ξεκίνησε στο Concord της Μασσαχουσέτης. Με κάποια ακατανόητη αλχημεία, που αντίστοιχη της συναντάς στο bagel+cream cheese ή pancakes+maple syrup ή hot dog+relish+mustard ή burger+blue cheese+bacon, τα τρία απλά και πάνφθηνα υλικά μετουσιώνονται σε μία πρωτόγνωρη εμπειρία για έλληνα ουρανίσκο :)
Στο επόμενο post ελπίζω να έχω φορτισμένη τη μπαταρία της cybershot και να μην τραβάω φωτοφραφίες με το αψυχολόγητο κινητό μου....